Magia literek

Dopaduj literki do luk w wyrazach i przeczytaj slowa. Nastepnie znajdź na sali ich przedmiotowe odpowiedniki i dopaduj do podpisów.

Motywująca rola psa.

Dzięki odpowiedniej motywacji lub jej braku w codziennym życiu pewne rzeczy bądź czynności będziemy wykonywać z mniejszą lub większą przyjemnością.


Celem powyższego ćwiczenia jest utrwalenie umiejętności rozróżniania samogłosek.
Pies pełni rolę motywatora, Dziewczynka szybciej i chętniej wykonuje ćwiczenia w jego obecności.

Puzzle

W wersji podstawowej uczeń łączy fragmenty jednego obrazka. Zadanie można utrudnić mieszając wszystkie fragmenty. Dodatkowo pieski można liczyć, porównywać.

Nowy rok szkolny, nowe wyzwania...

Wrzesień to czas kiedy nie tylko uczniowie, ale również my ruszamy do pracy. W tym roku czekają na nas kolejne wyzwania.Od września rozpoczęliśmy już kolejny rok pracy z dziećmi z przedszkola ,,Dzwoneczek" w Jastrzębiu. Moje psy czują się już tam jak w domu, rozpieszczane przez maluchy, rozpoznają kiedy podjeżdżamy pod przedszkole i gdyby mogły wyrwałyby mi rękę, żeby tylko być szybciej.   Od października rusza unijny projekt ,,Skarby dla malucha" który będę miała przyjemność poprowadzić. Tym razem uczestnikami będą dzieci młodsze, bo od 3-6 lat.  A  w ramach projektu mieszczą się zajęcia z arteterapii, języka angielskiego, no i oczywiści dogo. Od października 2 razy w miesiącu będziemy odwiedzać również nowopowstały żłobek ''Pepa". Postaram się zapoznać dzieci z psem, oswoić z jego obecnością i nauczyć prawidłowego postępowania wobec czworonoga. Psy będą obecne również w mojej macierzystej placówce, obcując z dziećmi z głęboką niepełnosprawnością intelektualną.

A dzisiejszy dzień, to bardzo dobry dzień...rano razem z Luką odwiedziliśmy licealistów z Jastrzębia.W ramach zajęć z pedagogiem uczniownie poznają interesujące ich zawody...było nam bardzo miło, że chcieli zaprosić własnie nas:) Tu ukłon w Twoją stronę Danusiu:)

A gdy wóciliśmy do domu, czekała na nas paczka...może nie od Św. Mikołaja ale powiem Wam chyba lepsza, cudowna wręcz. Mogłabym pisać i pisać, ale pochwalę się i pokażę.

A wśród tych cudownych rzeczy znalazł się cały alfabet z kosteczek, cyferki na kosteczkach od 1-10, piesek do złożenia ( z pluszowych elementów), puzzle- kości, kości różnej wielkości, piesek- figuraczek a także drzewo z kosteczek.

Od października rozpoczynam również studia podyplomowe z logopedii z elementami neurologopedii. Miałam też w planach wyjazd do Warszawy na szkolenie Fundacji Pies dla Stasia, o którym to marzę już od roku, ale wiem już niestety, że pokryje mi się to ze zjazdem na uczelni...ale może wiosną...

Bajkoterapia

Bajkoterapia to najprościej mówiąc terapia poprzez bajki. Badania psychologów wskazują, iż bajka może pomóc dziecku w wielu trudnych dla niego sytuacjach. Pomoże rozwiać lęki, zrelaksować się, wyciszyć.

Dlaczego nie wykorzystać odpowiednio dobranej bajki podczas zajęć z psem? 

Poniżej przedstawiam przykład bajki, która pomoże zmniejszyć lęk przed nieznanym.

Mama suczka urodziła pięć zdrowych szczeniąt. Wszystkie były malutkie i puchate – przypominały mięciutkie kuleczki. Wśród piesków było czterech chłopców i jedna dziewczynka. Pieski bardzo lubiły przytulać się, więc często układały się wszystkie przy mamie i spały smaczne, wtulone w siebie. Życie szczeniaków było spokojne i szczęśliwe. Dużo spały, mama karmiła je mleczkiem i spędzała mnóstwo czasu na zabawie ze swoimi pociechami. Maluchy otrzymały od mamy imiona Kuciu, Buciu, Mira, Bosy i Brysiu.

Była wiosna. Słoneczko pięknie świeciło od samego rana, więc i wszystkie pieski spędzały od świtu czas na figlach w ogrodzie. Uwielbiały biegać, podskakiwać i tarzać się po trawie. Poszczekiwały przy tym wesoło, a ich mama obserwowała dzieci z wielką przyjemnością. Zbliżał się dzień, w którym szczenięta kończyły osiem tygodni. Mama postanowiła więc, że musi z maluchami porozmawiać.

- Kochani! Dzieciaki! – mama starała się przekrzyczeć rozbawioną gromadkę – Dzieci, słuchajcie, muszę z wami porozmawiać. Niedługo skończycie osiem tygodni…

- Tak, tak, osiem – przerwał mamie Kuciu, który nigdy nie potrafił się powstrzymać i ciągle przerywał innym.

- Będziemy dorośli? – zapytał Bosy, który nie mógł się doczekać, by być dorosłym psem, bo mama mówiła, że tylko dorosłe psy mogą dla zabawy gonić za kotami.

- Ja już jestem dorosły, doroślejszy od was! – wykrzyczał z kolei Brysiu, który był bardzo przemądrzałym pieskiem.

- Bądźcie cicho i dajcie wreszcie mamie dokończyć – uciszył rodzeństwo Buciu.

Tylko Mira nie odezwała się ani słowem, siedziała smutna i zamyślona. Ona jedna wiedziała, co to znaczy, jak szczeniak kończy osiem tygodni.

- Dziękuję, Buciu – mama uśmiechnęła się do synka, a następnie mówiła dalej do całej piątki – Kiedy pieski kończą osiem tygodni, są już na tyle duże, że można je zabrać od mamy.

W tym momencie pięć par psich oczu popatrzyło na mamę z przerażeniem. Psia mama kontynuowała:

- To znaczy, kochane dzieci, że każdy z was będzie miał nowy dom i rodzinę, która się wami zaopiekuje.

Wszystkie pieski zaczęły nagle płakać i poszczekiwać smutno. Mówiły szybko, jeden przez drugiego:

- Ja nie chcę, mamo.

- Ja chcę być z tobą.

- Nigdzie nie pójdę.

- Nie chcę nowej rodziny.

Tylko Mira siedziała dalej bez ruchu. Mama popatrzyła smutno na swoje pociechy. Już chciała powiedzieć coś jeszcze, ale wtem pojawił się ich pan i zawołał mamę. Pies musi słuchać swojego właściciela, a poza tym mama bardzo lubiła swojego pana, więc przeprosiła dzieci i pobiegła szybko w stronę domu.

Szczeniaki zostały w ogrodzie i rozmawiały niezwykle przejęte. Wreszcie jeden z braci zauważył, że ich siostra w ogóle się nie odzywa, zapytał więc:

- Mira, co z tobą? Dlaczego nic nie mówisz? Nie obchodzi cię to wszystko?

- Oczywiście, że obchodzi. Po prostu jestem tak przerażona, że będę musiała się stąd przeprowadzić, że nie będę mieszkała z wami… Bardzo się boję tego, co będzie.

- No… ja też się boję – dopowiedział Bosy – nie wiem jak to będzie, gdzie będę mieszkał…

- … i nie będziemy już razem. Czy przestaniemy być rodziną? – mówiąc to, Kuciu rozpłakał się.

Wszystkie szczeniaczki zaczęły popiskiwać smutno. Cała piątka przytuliła się mocno i tak trwała dopóki nie wróciła mama. Podeszła do swoich dzieci, przytuliła wszystkie mocno do siebie i powiedziała:

- Nasz pan potwierdził to, o czym mówiliśmy. Jutro każdy z was pójdzie do nowego domu.

- Nie, mamo! – wszystkie szczeniaki zawołały jednocześnie i rozpłakały się jeszcze bardziej.

- Kochani – mama uśmiechnęła się przez łzy – zawsze jest w życiu smutno, gdy czekają nas zmiany. Boimy się tego, czego nie znamy, ale to nie znaczy, że będzie strasznie. To normalne, że czasem się trzeba przeprowadzić, ale często okazuje się, że to, czego się baliśmy, jest bardzo fajne.

- Ale nie będziemy już rodziną, jak nie będziemy mieszkać razem – powiedziała cichutko Mira, a Brysiu dodał:

- I nie będziecie już mnie kochali, zapomnicie o mnie.

Mama przytuliła mocniej swoją gromadkę:

- Kocham was najbardziej na świecie. I wy się mocno kochacie. Nic tego nie zmieni. Przeprowadzka oznacza, że będziemy mieszkali oddzielnie, ale nadal będziemy rodziną, zawsze. I zawsze będziemy się kochali. Może być nawet fajniej niż przedtem, bo poznacie nowe miejsca i nowych przyjaciół. A do tego nic nie stracicie, bo nadal będziemy mieli siebie i będziemy się często widywać. Obiecuję.

Kolejny dzień był bardzo trudny dla wszystkich. Po szczeniaki przyjechali nowi właściciele. Wszyscy płakali przy pożegnaniu. Było smutno i wszystkie psiaki obawiały się, co je czeka. Nagle jednak Mirze przyszło coś do głowy, przestała płakać i uśmiechnęła się do mamy i braci:

- Hej, skoro będziemy się widywać, to może nie żegnajmy się, tylko powiedzmy sobie „do zobaczenia”!

Rodzeństwo zgodziło się, że to świetny pomysł i zaraz dało się słyszeć pięć szczenięcych głosików, wykrzykujących „do zobaczenia”, „spotkamy się wkrótce”, „cześć”.

I rzeczywiście – już następnego dnia Kuciu przyszedł z wizytą do Bucia. Razem postanowili odwiedzić Mirę i razem z nią udać się do Bosego. Potem ruszyli do domu Brysia i całą piątką wybrali się do mamy. Sytuacja powtarzała się niemal każdego dnia. Szczeniaki spotykały się i bawiły, jak dawniej. A do tego – każdy z nich miał nowy dom i nowych przyjaciół, którzy mieszkali obok! Może trochę się zmieniło, bo nie widzą siebie i mamy tuż przed snem i kiedy się budzą, a część dnia poświęcają na zabawy z nowymi znajomymi, ale mieszkają wciąż niedaleko siebie i kiedy tylko mają ochotę – spotykają się.

Wiecie co – powiedział Bosy podczas jednego z rodzinnych spotkań – rozumiem już teraz, że rodzina wcale nie musi mieszkać razem, żeby być rodziną i bardzo się kochać.

Bajka pochodzi ze strony http://www.soojka.pl/bajki-sytuacyjne/164-obawa-przed-nieznanym. Bardzo dziękuję autorce Dorocie Lipińskiej za zgodę na umieszczenie jej tutaj.

PIESEK Z PAPIERU

Krok 1.

Kartkę składamy na pół

Krok 2.

Teraz zaginamy rogi

Krok 3.

Odwracamy kartkę i rysujemy oczka, buzię i  nos

http://stop-nudzie.blogspot.com/

Mały, większy, największy...

Porządkowanie to ważna umiejętność. Zaprośmy dziecko do zabawy w układanie przedmiotów od najmniejszego do największego.
Moga to być np. psie piłeczki, maskotki, pieski różnej wielkości wycięte z papieru.